«Πριν παρακολουθήσω το εκπαιδευτικό σεμινάριο συνοδών της ΜΕΤΑδρασης, το μόνο που ήξερα για τα ασυνόδευτα ανήλικα ήταν ότι είναι παιδιά που έρχονται στην Ελλάδα μόνα τους, χωρίς κηδεμόνα. Ήξερα επίσης ότι η ΜΕΤΑδραση αναλαμβάνει τη συνοδεία τους από τα κέντρα πρώτης υποδοχής σε οργανωμένες δομές φιλοξενίας. Ήξερα τη θεωρία. Την περασμένη Πέμπτη, η θεωρία έγινε πράξη.

Φτάνοντας στoλιμάνι της Μυτιλήνης με την υπόλοιπη ομάδα συνοδών και διερμηνέων της ΜΕΤΑδρασης, τα δεκαπέντε ονόματα της λίστας μας, απέκτησαν πρόσωπα τη στιγμή που κατέβηκαν από το φορτηγάκι της αστυνομίας. Παιδιά, που στα λίγα χρόνια τους είχαν ήδη ζήσει πολλές ζωές, αφήνοντας πίσω τις οικογένειές τους, διασχίζοντας χερσαία και θαλάσσια σύνορα, αντιμετωπίζοντας τον εγκλεισμό και την καθημερινή επαφή με τις αρχές και μια αβεβαιότητα για το μέλλον που οι περισσότεροι δεν μπορούμε να φανταστούμε.

Γι’ αυτά τα παιδιά ήμουν, μαζί με την ομάδα μας, υπεύθυνη για τις υπόλοιπες 15 ώρες, μέχρι την άφιξή τους στην Αθήνα και την μετέπειτα τοποθέτησή τους σε κέντρα φιλοξενίας. Η ευθύνη αυτή σήμαινε να φάνε κάτι που θα τους αρέσει, να παίξουν παιχνίδια που θα τους θυμίσουν την πραγματική τους ηλικία, να παραμείνουν μακριά από «περίεργους» συνεπιβάτες και να νιώσουν πως βρίσκονται σε ασφαλές περιβάλλον. Με την κάθε ώρα που περνούσε, και γνώριζα καλύτερα τα παιδιά, μεγάλωνε ο θαυμασμός μου για την ικανότητά τους να παραμένουν χαμογελαστά κι αισιόδοξα παρά τις αντιξοότητες. Χαιρόμουν με τον ενθουσιασμό που τους προκαλούσαν τα κύματα του καραβιού, ο αέρας στο πρόσωπό τους, τα αεροπλάνα που τα μικρότερα παιδιά χρησιμοποίησαν. Το κάθε παιδί ήταν μια ολόκληρη ιστορία από μόνο του, και συνοδεύοντάς το σε ένα προστατευμένο περιβάλλον με γέμισε με μια αίσθηση ευγνωμοσύνης για τη μικρή ευκαιρία που είχα να τα βοηθήσω, έστω για λίγο, να νιώσουν παιδική ξεγνοιασιά.»