Το προσωπικό της δομής, Ψυχολόγοι, Παιδαγωγοί, Κοινωνικοί Λειτουργοί και Εθελοντές, τα φροντίζουν ακούραστα. Τα παιδιά ακολουθούν τις οδηγίες τους (τις πιο πολλές φορές…)

Είναι ώρα για μια απογευματινή βόλτα. Επιπλέον εθελοντές έχουν έρθει για ενίσχυση. Κι εγώ μαζί.

Φεύγουμε, περπατούμε μέχρι το γήπεδο της γειτονιάς και ξεκινά ένα φοβερό παιχνίδι ποδοσφαίρου. Τα κορδόνια ενός μικρού παιδιού λύνονται. Πριν προλάβει κάποιος ενήλικος να βοηθήσει, σκύβει και του τα δένει το διπλανό του παιδί, το οποίο είναι το πολύ επτά ετών. Η Ψυχολόγος της δομής παρατηρεί δύο κορίτσια που δεν συμμετέχουν. Τα καλεί σε μια γωνιά του γηπέδου και χαράζει με κιμωλία ένα τερέν για κουτσό. Τα κορίτσια ενθουσιάζονται! Σε χρόνο μηδέν έχουν μαζευτεί όλα τα παιδιά να παίξουν κουτσό. Αργότερα ξαναχωρίζονται σε διαφορετικά παιχνίδια.

Όλοι μαζί λειτουργούν σαν μια ομάδα, μικροί-μεγάλοι, αγόρια-κορίτσια, ανάμεικτες εθνικότητες και γλώσσες.
Η ομάδα αυτών των ανθρώπων συγκατοικεί στο ίδιο σπίτι. Μοιράζονται την καθημερινότητά τους, τα όνειρά τους. Το αύριο είναι άγνωστο γι’ αυτά τα παιδιά, το χθες είναι τραυματικό, αλλά το σήμερα που μοιράζονται έχει μια μοναδική δυναμική. Οι άνθρωποι της ΜΕΤΑδρασης που στηρίζουν αυτά τα παιδιά παλεύουν να απαλύνουν τις αναμνήσεις του χθες και να διασφαλίσουν ένα καλύτερο αύριο.

Τους αποχωρίζομαι με δυσκολία.
– Περάσατε καλά;
– Ήταν πολύ ωραία! Βάλαμε πολλά γκολ!»