Αποσπάσματα από επιστολή που μας έστειλε Διερμηνέας μας το καλοκαίρι του 2016, μετά τη βράβευση στη Λισσαβόνα με το βραβείο Βορρά-Νόττου του Συμβουλίου της Ευρώπης (, )
«…μέσα από τη δουλειά μου έχω την ευκαιρία να υπάρχω για τους συνανθρώπους μου, να σέβομαι, να έχω υπομονή και πάνω απ’ όλα να εισπράττω αγάπη και σεβασμό.
Σε αυτή τη ζωή είμαστε όλοι μαθητές. Μέσα σε λίγο καιρό έχω πάρει ατέλειωτα μαθήματα ζωής και εύχομαι να έχω την ευκαιρία να πάρω και άλλα.
‘Οταν ήμασταν στην βουλή στην Πορτογαλία, περνούσαν σαν μια ταινία τα πρόσωπα των προσφύγων που έχω δουλέψει μαζί, δεν τα ξεχνάω και ούτε πρόκειται να τα ξεχάσω ποτέ…
Το μεγαλύτερο όπλο στη ζωή είναι η ανθρωπιά και η καλοσύνη, πάντα βγαίνει κανείς νικητής όταν τα κατέχει αυτά, και αυτό προσπαθώ να μαθαίνω και στα παιδιά μου.
Είμαι χαρούμενη, λοιπόν, που με αγκάλιασε η οικογένεια της ΜΕΤΑδρασης, που έχει τα καλύτερα παιδιά…»
Η Μαίρη, εθελόντριά μας, μιλά για την εμπειρία της μέσα από την συμμετοχή της στην έκθεση/εργαστήριο “Ζωγραφίζοντας την Ελπίδα” στην Τεχνόπολη (, ):
«Μηνύματα συμπαράστασης με την ευχή να “κάνουν υπομονή” αλλά και την προτροπή να μην κουραστούν, να ελπίζουν, έστελναν τα δεκάδες Ελληνόπουλα που με προθυμία και μεγάλη ωριμότητα ανταποκρίνονταν στο κάλεσμά μας για ένα μήνυμα προς τα ασυνόδευτα παιδιά.
Πολύ συγκινητικές και οι ζωγραφιές των παιδιών, που αποτυπώνουν το βίαιο ξερίζωμα από τη μητέρα, τον πατέρα, το ταξίδι προς το άγνωστο και το σπίτι-χαμένη πατρίδα που ονειρεύονται να ξαναβρούν. Η “ελπίδα” παίρνει μορφή όταν μια ομάδα ασυνόδευτων παδιών από τη Συρία και το Ιράκ, συνοδευόμενα από το μέλος του Δικτύου Επιτροπείας της ΜΕΤΑδρασης, επισκέπτονται την έκθεση αργά το απόγευμα. Το βλέμμα των παιδιών φωτίζεται ενώ τους μεταφράζουμε τα μηνύματα των συνομηλίκων τους. Η λέξη “υπομονή” τους ακουμπάει όσο καμία. Με χαμόγελο και αισιοδοξία περιμένουν τη μέρα της σύνδεσης με κάποιο μέλος της οικογένειάς τους κάπου στην Ευρώπη. Με κάθε τρόπο εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους για τη φροντίδα και τη στοργή των ανθρώπων που τα αγκάλιασαν. Σπουδαίο μάθημα πίστης και αγάπης…»
Μάιος 2016: η Γιώτα, μέλος της ομάδας συνοδών ασυνόδευτων ανηλίκων της ΜΕΤΑδρασης, θυμάται μια αποστολή για τη συνοδεία τριών παιδιών (καταγωγής από Αφγανιστάν και Πακιστάν) από την Αμυγδαλέζα προς Δομή Φιλοξενίας στην Ηπειρωτική Ελλάδα:
«Όσο ταξιδεύαμε με το λεωφορείο, τα παιδιά μας έφτιαξαν κάποιες χειροτεχνίες (ένα λουλούδι και ένα αεροπλάνο). Μας είπαν πως πέρασαν πολύ δύσκολα για να έρθουν στην Ελλάδα μέσα στο χειμώνα, ανέβηκαν πολύ ψηλά βουνά και είχαν παγώσει. Ένα παιδάκι είχε χαράξει στο χέρι του δύο γράμματα. Όταν το ρώτησα τι γράφει, μου είπε πως είναι για τον πατέρα του και την μητέρα του, που τους σκεφτόταν όταν ήταν κλεισμένος και δεν έβγαινε έξω και πως είχε «πρόβλημα με το κεφάλι του απ’ τις άσχημες σκέψεις». Του είπα να σκέφτεται ότι πέρασαν αυτά τώρα, πως είναι ελεύθερος και θα πάει σε ένα χώρο που θα τον βοηθήσουν για οτιδήποτε χρειαστεί. Μου είπε πως το ξέρει και ότι όλο το βράδυ δεν είχε κοιμηθεί απ’ την χαρά του που θα έφευγε…»
