«Πρόσφατα, συνοδεύσαμε δύο παιδιά από τη Μυτιλήνη προς κατάλληλη δομή φιλοξενίας: δύο αδέρφια, ένα κορίτσι 15 ετών και ένα αγόρι 5, που είχαν χάσει την οικογένειά τους. Με δέκα χρόνια διαφορά μεταξύ τους, ικανά για να καταστήσουν την μεγάλη αδερφή μάνα και πατέρα του αδερφού της. Κάτι που έπρεπε να υποστηρίξει, ξεχνώντας κάποιες φορές πως είναι κι εκείνη παιδί.
Από τα πιο συγκινητικά σημεία της αφήγησής της ήταν η ιστορία για τα μαλλιά της: «Ξέροντας ότι θα φύγουμε από την Μυτιλήνη, λίγες μέρες πριν, αποφάσισα να κόψω τα μαλλιά μου. Το μήκος τους ήταν πιο κάτω από τη μέση μου και τώρα φτάνουν μέχρι τον λαιμό μου. Μεγάλη αλλαγή… αλλά εγώ ήθελα από τώρα και στο εξής να είμαι μια άλλη, να αφήσω το παρελθόν, να κάνω μια νέα αρχή». Σύμβολο ωριμότητας, θα μπορούσε να πει κανείς ή και σημείο εκκίνησης για ένα ταξίδι προς την ενηλικίωση. Δυναμική, υπεύθυνη και συγχρόνως προστατευτική και δοτική προς τον αδερφό της, ο οποίος καθ’ όλη την διάρκεια αυτής της αφήγησης κοιμάται στο κρεβάτι του, δίπλα στο μεγάλο κίτρινο φορτηγό του. Αυτό που, όπως έλεγε λίγο πριν τον πάρει ο ύπνος, μπορεί να τον πάει όπου εκείνος θέλει και να είναι ασφαλής, γιατί είναι μεγάλο και γερό και κανείς δεν θα μπορεί να τον πειράξει… «Και πού θες να πας;», τον ρώτησα. «Στο Αφγανιστάν, όταν ήμουν μωρό και ήμαστε όλοι μαζί».
Ανδρονίκη, συνοδός ασυνόδευτων ανηλίκων της ΜΕΤΑδρασης
