Ένα μέλος της ομάδας μας διηγείται:
«Πρίν από μέρες βρέθηκα στη Χίο, στο πλαίσιο αποστολής για τη διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας στο Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης ΒΙΑΛ (bit.ly/2mQODKo). Η διαδικασία της διανομής ήταν αρκετά απαιτητική, αφού την πρώτη ημέρα μοιράσαμε 500 ζευγάρια παπούτσια, κατανεμημένα ανά μέγεθος και τη δεύτερη 250 κιτ βρεφικών και παιδικών ειδών, ανάλογα με ηλικία και φύλο. Ο κόσμος ήταν πολύς και έπρεπε να κινηθούμε γρήγορα και συντονισμένα. Ευτυχώς, όλα πήγαν καλά! Με συγκλόνισε το πόσα πολλά παιδιά είδα στη ΒΙΑΛ, μωρά, έγκυες γυναίκες… Με κάθε “Thank you” που άκουγα αισθανόμουν ένα σφίξιμο στο στομάχι που δεν μπορούσαμε να κάνουμε περισσότερα για τους ανθρώπους αυτούς εκείνη την στιγμή…
Η τοπική ομάδα της ΜΕΤΑδρασης (15 διερμηνείς, 3 συντονιστές, 8 δικηγόροι, 2 μέλη Επιτροπείας Ασυνόδευτων Ανηλίκων) μας υποδέχτηκε ιδιαίτερα εγκάρδια και με μεγάλη προθυμία μας βοήθησαν σε ό,τι χρειαστήκαμε. Ήταν πολύ ωραίο και συγκινητικό να συναντώ από κοντά συναδέλφους με τους οποίους έχουμε συνεργαστεί στενά, αλλά εξ αποστάσεως, για μήνες ή χρόνια. Μου έκανε εντύπωση το πόσο δεμένη είναι η ομάδα: άνθρωποι διαφόρων ηλικιών και καταγωγών, πολλοί πρόσφυγες οι ίδιοι, άλλοι Χιώτες, άλλοι Αθηναίοι…: όλοι χαμογελαστοί, ευγενικοί, ακούραστοι! Εκείνο το βράδυ, πολλοί συνάδελφοι χρειάστηκε να μείνουν στη ΒΙΑΛ μέχρι τις 2 τα ξημερώματα, προκειμένου να ολοκληρωθούν όλες οι καταγραφές των ανθρώπων που είχαν μόλις φτάσει από τα Τουρκικά παράλια: μόνο την Παρασκευή, 160 άνθρωποι έφτασαν στη Χίο. Όσο για τους δικηγόρους μας, που προσφέρουν δωρεάν νομική στήριξη σε αιτούντες άσυλο, ο μεγάλος αριθμός των υποθέσεων δείχνει να αγγίζει τα όρια της αντοχής τους. Δεν είναι όμως ο φόρτος εργασίας και η πίεση που τους ανησυχούν: είναι οι πολλαπλές απορριπτικές αποφάσεις που έχουν αρχίσει να παίρνουν διαστάσεις επιδημίας…
Με την πρώτη ευκαιρία, επισκεφθήκαμε τη δομή φιλοξενίας ασυνόδευτων ανηλίκων της ΜΕΤΑδρασης: τα παιδιά και το προσωπικό της δομής μας υποδέχτηκαν με χαμόγελα και σπιτικά κεράσματα και μας έκαναν να αισθανθούμε σαν στο σπίτι μας. Τρία από τα παιδιά της δομής, με καταγωγή από τη Συρία, τα γνωρίζαμε ήδη, αφού πρόθυμα μας βοήθησαν και τις δύο μέρες στη διανομή. Η Πολυξένη, μέλος του Δικτύου Επιτροπείας Ασυνόδευτων Ανηλίκων της ΜΕΤΑδρασης στη Χίο, μας έλεγε ότι τα παιδιά αυτά συστήνονται στους ντόπιους ως Γιώργος, Γιάννης και Νίκος. Παιγνιώδης διάθεση ή βαθιά ανάγκη για ενσωμάτωση; αναρωτήθηκα. Ένα τριάχρονο ζουζούνι έμαθε σε χρόνο μηδέν να χρησιμοποιεί τις φωτογραφικές μας μηχανές και το πρόσωπό του έλαμπε κάθε φορά που μας έδειχνε τις πόζες που μας τράβηξε. Ένας 8άχρονος είχε ετοιμάσει μόνος του τυλιχτές αραβικές πίτες για να αποχαιρετίσουν ένα παιδί που την επόμενη θα αναχωρούσε για την Αθήνα. Μου έκανε εντύπωση επίσης η αραβόφωνη διερμηνέας στη δομή: όταν την ρώτησα τι θα έκανε το Σάββατο που είχε ρεπό, μου είπε: “θα έρθω πάλι εδώ, να παίξω με τα παιδιά!”
Αποχαιρετήσαμε την ομάδα μας στη Χίο ελπίζοντας να τους ξαναδούμε σύντομα και γνωρίζοντας ότι έχουμε άλλες 14 ομάδες της ΜΕΤΑδρασης σε όλη την Ελλάδα, το ίδιο δεμένες και δυναμικές, που θα θέλαμε να γνωρίσουμε από κοντά…»
