«Όπως κάθε μέρα, έτσι και σήμερα πήγα στον καταυλισμό. Στη σκηνή είμαστε μαζεμένοι όλοι οι συνάδελφοι διερμηνείς πάνω από ένα θερμαντικό την ώρα του διαλλείματος και προσπαθούμε όπως-όπως να ζεσταθούμε. Το κρύο είναι απίστευτο. Και ειδικά τις τελευταίες ημέρες.

Αλλά μετά, τα απογεύματα εγώ επιστρέφω στο σπίτι μου, μιλάω με φίλους, βλέπω τα νέα στη τηλεόραση, φτιάχνω ένα ζεστό φαγητό και πέφτω στο κρεβάτι να κοιμηθώ. Και μόλις κλείνει το φως, σκέφτομαι όλους αυτούς τους ανθρώπους στον καταυλισμό. Πώς καταφέρνουν να επιβιώνουν; Πώς αντέχουν σε αυτό το κρύο να κοιμηθούν; Πώς βγάζουν τη νύχτα μέσα στις σκηνές; Σκέφτομαι πόσο προνομιούχοι είμαστε τελικά. Πόσο έχουμε χάσει τις ανθρώπινες αξίες!»

Δεν είναι μόνο οι ομάδες μας στο πεδίο που κάνουν αυτές τις σκέψεις. Τις ίδιες σκέψεις ακριβώς κάνουμε όλοι στη ΜΕΤΑδραση που γνωρίζουμε τις συνθήκες που επικρατούν στους καταυλισμούς, τη στιγμή που το ψύχος δοκιμάζει τις ανθρώπινες αντοχές. Και ο νους μας πηγαίνει ιδιαίτερα στα παιδιά που αποτελούν το 40% του πληθυσμού των καταυλισμών. Ειδικότερα στη Λέσβο και στη Σάμο, η πλειονότητα διαμένει σε σκηνές. Οι άνθρωποι έχουν χάσει κάθε αξιοπρέπεια, δεν γνωρίζουν πότε θα τελειώσει η παραμονή τους σε αυτές τις συνθήκες. Μήνες; Χρόνια; Άγνωστο…