Σάββατο πρωί, όπως κάθε χρόνο πια, καλωσορίσαμε το νέο έτος με περπάτημα στον Υμηττό!

Αυτή την φορά λόγω Covid-19 η ομάδα μικρή, αλλά δυναμική. Με τους πρώην ασυνόδευτους ανήλικους που μόλις έκλεισαν τα 18: Oι δυο μας μαραθωνοδρόμοι, ο πρωταθλητής μας στο Muay-Tai, ο φωτογράφος και ο μικρός μας δημοσιογράφος. Είναι τα παιδιά μας που μεγάλωσαν πια και τα καμαρώνουμε!

Ξεκινήσαμε την ανάβαση με ρυθμό, με μουσική, γεμίζοντας τα πνευμόνια μας με οξυγόνο. Ανακαλύψαμε τις σκοτεινές σπηλιές του Υμηττού, γνωρίσαμε τα κούμαρα, το φασκόμηλο, τρίψαμε την ρίγανη φυλακίζοντας το άρωμά της στις παλάμες μας.

Όσους περιπατητές και ορειβάτες συναντήσαμε, χαιρετιόμασταν και ανταλλάσσαμε ευχές «Καλή χρονιά», «Χρόνια πολλά»! Σαν να μας ένωνε κάτι με αυτούς τους ανθρώπους, ίσως η αγάπη για την φύση; Και κάποιοι μας ρώταγαν: «Είσαστε τουρίστες;» Τι να απαντήσουμε… Μερικές φορές πιάσαμε και συζήτηση για τα ασυνόδευτα παιδιά, για την κατάσταση στο Αφγανιστάν, για την πρόοδο των παιδιών. Και ακούγαμε «Μπράβο», «Τι ωραία ελληνικά» και κοίταγαν τα παιδιά με θαυμασμό.

Φτάνοντας πια στην κορυφή, περήφανοι για το κατόρθωμά μας, πλημμυρίσαμε από την πανέμορφη, απέραντη θέα: Aπό τον Αργοσαρωνικό, τον Πειραιά, την Ακρόπολη και τον Λυκαβηττό, μέχρι το Ολυμπιακό στάδιο και από τα βουνά της Πάρνηθας και της Πεντέλης μέχρι τον Ευβοϊκό, την Ραφήνα και το Μαρκόπουλο.

Στο τέλος άρχισε να ψιχαλίζει και να γουργουρίζουν οι κοιλιές μας. Ξεκινήσαμε την κατάβαση. Σαν μια κανονική οικογένεια, σαν μια παρέα, όπως αυτές που συναντήσαμε στο βουνό, κρατάμε τις μοναδικές στιγμές που ζήσαμε, την ομορφιά αυτού του τόπου που αποκαλούμε «σπίτι μας».